Marko Rojs #11 – Šampion bez medalje

U sportu se uglavnom pričaju priče sa srećnim krajem. Priče u kojima su junaci obični ljudi koji su vremenom ogrnuli plašt heroja, šampiona, te su se kao takvi upisali u tok istorije. Ponekad se priča i o onima koji su isključivo svojom krivicom izbjegli tu sportsku vječnost. Rijetki su oni, kao što je , da ćutnja o njima više govori nego riječi, da počnemo preispitivati koncept karme ili sreće, jer nekako, naprosto, nije fer.

Kada bi čuli podatak da je riječ o trideset-trogodišnjem čovjeku koji je u svojoj dosadašnjoj karijeri 3 puta biran za igrača sezone u Bundesligi i 2 puta odabran za najboljeg fudbalera Njemačke, sigurno bi pomislili da taj neko ima pregršrt trofeja u ovoj zlatnoj eri njemačkog fudbala. Ako ništa drugo, onda je sigurna titula svjetskog prvaka na Mundijalu iz 2014., kada je ova reprezentacija u polufinalu ponizila Brazil i nakon produžeta u finalu ukrala trofej Mesiju i Argentini. U realnosti, ništa od toga. Trenutni saldo je 0 titula na klupskom nivou (ako se izuzmu domaći super kupovi i kupovi) i 0 trofeja na reprezentativnom nivou.

Marko Rojs je dijete Borusije Dortmund i Vestfalen je bio njegov drugi dom. Tu je ponikao i tu je naučio prve fudbalske korake, a njegova prava fudbalska eksplozija se dogodila u Borusiji Menhengladbah, gdje je sa uspjehom igrao 3 sezone i postao jedan od najboljih fudbalera u domovini. Zanimljivo, to su bile godine kada je Jirgen Klop osvajao titule sa Rojsovim matičnim klubom i u sezoni 2012/13 je uslijedio povratak kući.

Ta prva godina je bila specifična, titula nije odbranjena, desio se i poraz u finalu Lige Šampiona od Bajerna, iako je već na startu postalo jasno da će Marko Rojs biti budućnost Borusije Dortmund. To izgubljeno finale u najelitnijem klupskom takmičenju je bilo kao prvi u nizu pehova. Drugi veliki peh se desio na ljeto 2014. kada je zbog povrede morao propustiti Mundijal u Brazilu, iako je bio jedan od najboljih igrača svoje reprezentacije. Njemačka je taj turnir odigrala silovito i na kraju je zlatna Boginja završila u njihovim rukama. Do titule prvaka svijeta ga je dijelila povreda.

Godine koje su dolazile su potvrđivale već poznate stvari. Marko Rojs je postajao sve veća legenda Dortmunda, a Borusija je u globalu bila hronično drugoplasirana, u sjenci Bajernove dominacije, gdje su se svi na Vestfalenu morali zadovoljiti ponekom titulom pobjednika Kupa. Da zlo bude veće, Bajern je kupio kajmak i odvlačio najbolje igrače koji su stasavali u Dortmundu. Odlazile su ikone žuto-crnog dresa, Mario Gece, Mats Hjumels, a možda je najviše zabolio odlazak rasnog golgetera Roberta Levandovskog. Sve te odlaske, Marko Rojs je gledao sa strane i ostajao vjeran svom klubu, uprkos unosnijim ponudama koje su dolazile iz svih krajeva gdje se fudbal igra na visokom nivou.

Ta odanost klubu je implicirala ulogu kapitena u timu, koja traje još danas, a Marko Rojs je ostao simbol lojalnosti u svijetu modernog sporta. Vjerovalo se i vjeruje se i dalje da će se to jednog dana vratiti, u obliku u kom je to najdraže i najslađe, ali vrijeme mu ne ide u korist. Posebno ne nakon nevjerovatnog i donekle tragičnog završetka aktuelne takmičarske sezone. Bajern Minhen je bio nikad slabiji i nikad nestabilniji, sa nikad više prosutih bodova, što je uslovilo postavku stvari da Borusiju do titule dijeli samo pobjeda u poslednjem kolu, na svom stadionu, protiv Majnca koji je odavno prebrinuo sve svoje ligaške brige.

Cijeli svijet je želio i navijao da titula u Bundesligi promijeni vlasnika, nakon pune decenije vladavine Bavaraca. Nekadašnji Vestfalen, a sada Signal Iduna park je bio krcat, do poslednjeg mjesta ispunjen, gdje su desetine hiljada duša disale za jedan san, čekale samo jedan momenat. Momenat kada će Marko Rojs podići pehar namijenjen prvaku Njemačke. Ipak, dogodilo se nešto što niko nije očekivao. Tek blijedi remi, nakon ranog i ubjedljivog vođstva Majnca rezultatom 0:2. Bajern je ponovo šampion, 11. put u nizu. Marko Rojs je opet u suzama.

Marko Rojs je ponovo šampion bez medalje, šampion bez titule. Princ odanosti, koji je sticajem mnogih nesrećnih okolnosti ostao bez svih velikih trofeja koje je do sada mogao uzeti. Individualna priznanja su samo amortizacija svega onoga što nedostaje ovoj karijeri na klupskom i reprezentativnom nivou. Ipak, u sportu nije kraj, dok glavni sudija to ne odsvira.

A kakve planove za Marka Rojsa ima fudbalska sudbina, odgovoriće godine pred nama …