Matijas Lesor #26 – Crno bijela zvijer

Odavno je jasno da ne postoje igrači (ili da su endemska vrsta) koji igraju jednako nadahnuto u svim sredinama i svim sistemima. Uglavnom je praksa da pojedini klubovi u njima probude više, natjeraju ih da sa tim nekim grbom na grudima, pronađu najbolju verziju sebe. Jedna takva priča je i , vjenčan sa crno-bijelim dresom, beogradskog Partizana. U sezoni koja je Partizanov veliki come-back među zvijezdama košarkaškog neba, gorostasni Francuz je defintivno postao miljenik publike.

Veću pozornost domaće javnosti, Lesor je privukao u sezoni 2017-2018 kada je nastupao za Crvenu Zvezdu. To je jedina sezona u kojoj je podgorička Budućnost osvojila Aba ligu, a upravo je div iz Francuske bio jedan od tragičara finalne serije obzirom da je promašio zicer na kraju treće utakmice u Morači. Taj zicer bi vjerovatno promijenio sam tok finalne serije, što znači da se finalna serija vjerovatno ne bi okončala u Morači, već bi se karta za Evroligu čekirala u grotlu hale Pionir.

Ono što je važno istaći jeste to da Matijas Lesor iza sebe ima vrlo respektabilnu karijeru, gdje je do sada osvojio više velikih takmičenja. Sa Nantereom je osvojio FIBA kup Evrope, sa Crvenom Zvezdom titulu u domaćem prvenstvu, a vjerovatno najznačajniji uspjeh na klupskom planu je osvajanje Evrokupa sa Monakom koji je u toj sezoni sa klupe vodio naš Zvezdan Mitrović. Na reprezentativnom planu, Lesor je osvojio bronzanu medalju na Svjetkom prvenstvu iz 2019. godine.

Pored pomenutih timova, Lesor je branio boje evropskih velikana kakvi su Malaga, Makabi iz Tel Aviva i Bajern iz Minhena. Čini se da su sve te epizode bile uvertira za eksploziju u dresu beogradskog Partizana. Nema dileme da je Matijas Lesor prvo rješenje Željka Obradovića na poziciji 5, te da od njegovih performansi u velikoj mjeri zavisi igra crno-bijelih. U 21. vijeku, Partizan je bio prepoznat po sjajnim centrima, od Nenada Krstića, Nikole Pekovića, Aleksa Marića, a definitivno rame uz rame sa njima su partije koje pruža Matijas Lesor.

Čini se da u ovoj sezoni nijesu u pitanju samo igrački kvaliteti ili bolje reći, sjajne fizičke predispozicije upakovane sa neospornim kvalitetom, već da do izražaja najviše dolazi osjećaj pripadnosti klubu. Lojanost, sinergija sa navijačima koja se rijetko viđa na našim prostorima, posebno kada su akteri stranci, za koje važi mišljenje da su dominantno motivisani materijalnim faktorima.

Skoro je nezamislivo da se dogodi pobjeda Partizana u nekom velikom meču, a da Matijas Lesor ne povede navijanje sa megafonom u rukama. Na taj način, on je postao miljenik navijača Partizana, ali i trn u oku crveno-bijele armije, kojoj je i sam pripadao prije nekolike sezone. Opšte je poznato da se u sportu najmanje trpe ti emocionalni prelasci sa jedne na drugu stranu vječitih rivala.

Ono što je zaista atipično za strance u domaćem takmičenju, jeste to da ostave cijelo svoje srce na terenu, da prospu sve svoje emocije u tranziciji od koša do koša. Lesor je prosto takav tip igrača, koji svoje veliko tijelo hrani adrenalinom, neko koga navijači čine boljim. Prosto, čovjek za koga je vidno da je spreman ”ginuti” dok brani boje svog kluba za kog se emotivno vezao.

Njegovi kritičari vjerovatno neće osporiti njegovo zalaganje i borbenost, ali će u prvi mah isticati to da je sklon konfliktima, da u tom igračkom zanosu zna biti agresivan i neprijatan. Pamte se njegovi verbalni dueli sa igračima Budućnosti dok je nastupao za Monako, a sada se u centru pažnje našao njegov konflikt sa Filipom Petruševim, sa poslednjeg vječitog derbija. Podsjećanja radi, nakon napada na Patruševa, Lesor se čak součio sa krivičnom prijavom.

Incidente na terenu ne treba podsticati, niti ih u bilo kom obliku treba opravdavati. Na razvojnom putu Matijasa Lesora zaista stoji izazov bolje samokontrole, koji ga vjerovatno dijeli od toga da bude među najboljim igračima Evrope. Ipak, sa druge strane, u ovom plastičnom sportskom vremenu, gdje se uglavnom sve svodi na interes, igrači sa srcem Matijasa Lesora ponekad vrijede čitave petorke.