NEBO SE OTVARA samo rijetkima dva puta

Čuveni usklik “nebo se otvorilo” komentatora Milojka Pantića usko je vezan za Sinišu Mihajlovića kome su se danas nebesa i po drugi put otvorila.

Iako samo sa 53 godine života Mihajlović ovoga puta nije uspio da pobjedi nemilosrdnu bolest (leukemiju) sa kojom se godinama impresivno nosio. Njegovo stanje se u samo desetak dana naglo pogoršalo.

Tokom svoje skoro 20. godišnje igračke karijere oduševljavao je ljubitelje fudbala na svakom kontinentu svojom specijalnošću – slobodnim udarcima! U ovoj kategoriji je bio nemilosrdan gdje god da je igrao, ali to nije bio jedini “pečat” koji je popularni Miha ostavio tokom svoje karijere kako kao igrača tako i kao trenera.

“NE BIH IGRAO FUDBAL DA NEMA PREKIDA, SLOBODNJAKA”

Još u ranoj mladosti u rodnom Vukovaru ljevonogi Siniša je “tukao” po lopti satima, ali na jedan krajnje simpatičan način koji će kasnije biti vrlo važan u njegovoj profesionalnoj karijeri.

Siniši je otac za jedan od rođendana poklonio originalnu fudbalsku loptu. U velikom dvorištu nalazila se garaža, a od nje je na desetak metara bila i stazica, betonska, na kojoj bi Siniša namjestio loptu i šutirao u zid garaže kako su komšije govorile “beskonačno dugo”.

Taj njegov osjećaj i momenat da vježba sve vrste felšova u ranoj mladosti prenjelo se, kasnije, na pravi fudbalski teren.

Godinama kasnije ovu priču je i sam Mihajlović potvrdio u jednoj TV emisiji zaključivši intervju riječima: “Da nije bilo slobodnih udaraca, kornera i tih prekida ja nikada ne bih postao fudbaler, jer ništa drugo nisam znao da radim”.

VOJVODINA – PREKRETNICA KARIJERE

Put do zvijezda je najčešće trnovit, a Mihajlovićev je bio i trnovit i blatnjav, a iz trećeligaša, ekipe Borova, umalo je završio u Zagrebu.

Srećom, ljeta 1987. godine Dinamo Zagreb ga je proglasio viškom, s’ obzirom da su potpisali druge momke koji su još uvijek bili tinejdžeri. Tog ljeta novosadska Vojvodina se odlučila da okupi najtalentovanije mlade igrače iz bivše SFRJ, pa je čelnim ljudima “Stare dame” za oko zapao i sam Mihajlović.

Tadašnji trener Ljupko Petrović i Siniša su se odmah “konektovali”. Petrović je pronašao idealnu poziciju za tada mladog tinejdžera (mjesto libera), a njegove haubice terorisale su veliku četvorku tadašnje Jugoslavije, pa je u sezoni 1988/89. Vojvodina došla do titule prvaka zemlje što je proglašeno najvećim fudbalskim iznenađenjem u Evropi te sezone.

Red klubova koji su željeli potpis Mihajlovića bio je ogroman! On je ipak ostao u Novom Sadu sve do decembra 1990. godine.

ZABORAVLJENI PODATAK: ŽELIO JE U PARTIZAN!

Siniša Mihajlović je jedan od najdražih igrača svih “delija”, ali je on ipak želio da ode u Partizan decembra 1990. godine.

Smatrao je da bi se u mladom, perspektivnom, timu brzo uklopio, a koncept Partizana bio je sličan onom od prije dvije godine kada je došao u Vojvodinu, s’ obzirom da su crno-bijeli već potpisali Predraga Mijatovića.

Crvena zvezda je bila ubjedljivo najkvalitentiji tim u zemlji u tom trenutku sa već tada velikim zvijezdama: Stojkovićem, Savićevićem, Jugovićem, ali je presudnu ulogu odigrao Ljupko Petrović, novi šef stručnog štaba Crvene zvezde kojeg Mihajlović nije mogao odbiti.

TITULA PRVAKA EVROPE I SVIJETA

U sistem Crvene zvezde Siniša Mihajlović se uklopio perfektno! Bez premca su crveno-bijeli bili u domaćem šampionatu, dok je konačno osvojena i titula prvaka Evrope, a u samom Kupu šampiona (Ligi šampiona) Mihajlović je imao istorijsku rolu!

Pored svih impresivnih partija koje je te 1990/91 godine pružao u Evropi ipak je meč polufinala sa Bajern Minhenom bio istorijski!

Crvena zvezda je protiv brutalne minhenske ekipe imala pozitivan rezultat iz prvog meča (pobjeda od 2:1), a revanš u Beogradu bio je epicentar srpsko-jugoslovenske fudbalske istorije!

Upravo je Mihajlović doveo Crvenu zvezdu u vođstvo u prvom poluvremenu direktno iz slobodnog udarca. Do kraja Bajern je iskoristio greške golmana Stojanovića i anulirao prednost, te su u finiš utakmice ušlu od nule jer je Bajern vodio sa 2:1.

A ona u poslednji trenucima meča sa lijeve strane Mihajlović ubacuje loptu u kazneni prostor. Istu je kapiten gostiju, Augentaler, zakačio što unosi paniku kod golmana Aumana koji zaslijepljen reflektorima umjesto preko loptu ubacuje u svoj gol i šalje Crvenu zvezdu u finale! A sve to uz zastrašujuću atmosferu “obojio” je i komentar Milojka Pantića: “Nebo se otvorilo, stadion je eksplodirao!”

U samom finalu Crvena zvezda pobjeđuje ekipu Marselja, a u penal seriji Mihajlović je bio vrlo siguran.

ODLAZAK U ITALIJU

Dok je plamtio građanski rat u Jugoslaviji gasila se jedna impresivna generacija Crvene zvezde koja je zbog sankcija bila “okovana” na igranje samo domaćeg, okrnjenog, šampionata.

Put ga je odveo u Rim, odnosno Romu, a poslije, 1994. u Sampdoriju, ekipu koja je bila u vrhu Evropskog fudbala, čak je igrala i finale Lige šampiona protiv Barselone.

Nakon četiri godine vraća se u Rim, ali u Lacio, za koji ga najveći broj navijača vezuje jer je sa nebesko-plavima osvojio Skudeto 2000.godine u jednoj neponovljivoj sezoni gdje su u mjesec dana stigli deset bodova razlike u odnosu na Juventus.

Karijeru završava ipak u dresu Intera 2006. godine u timu koji je imao perfektne izvođače slobodnjaka, pa su Adriano, Rekoba, Figo, Ibrahimović i Mihajlović često igrom: papir, kamen, makaze odlučivali ko će izvesti slobodnjak.

Za 14 godina u Seriji A postigao je 28 golova direktno iz slobodnih udaraca, a taj učinak je uspio da izjednači jedino Andrea Pirlo.

REPREZENTACIJA

Plavi dres Mihajlović je prvi put obukao još 1990.godine, kada je postao standarni član mlade reprezentacije Jugoslavije, a na prvenstvu za igrače do 20 godine plava četa je poražena u finalu od Sovjetskog Saveza.

Već naredne godine, poslije odluke slovenaca i hrvata da ne igraju za reprezentaciju, krajem 1991. godine, zadužuje dres i “prave”, seniorske selekcije.

Obilježio je kvalifikacije za Mundijal 1998. godine, kao i kvalifikacije za EURO 2000. Na Svjetskom prvenstvu Jugoslavija je poražena u osminifinala, a na EURU u četvrtfinalu od istog protivnika – Holandije.

Ostaće upisano da je Mihajlović jednu od najbolji partija prikazao u presudnom meču za plasman na EURO 2000. godine u Zagrebu, protiv Hrvatske. Svoju reprezentativnu karijeru završio je sa punih 35 godina u kvalifikacijama za Evropsko prvenstvo 2004. godine.

Takođe, bio je i selektor reprezentacije Srbije u kvalifikacijama za Svjetsko prvenstvo 2014. godine, ali se upravo tada ispriječila Hrvatska koja je rezervisala kartu za Brazil. Nakon neuspješnih kvalifikacija Mihajlović je podnio ostavku na mjesto selektora.

TRENERSKI POZIV

Brzo nakon igračke karijere Mihajlović se okrenuo trenerskom pozivu. Dvije godine se “kalio” na klupi Intera kao pomoćnik Robertu Manćiniju čiji je veliki prijatelj još iz igračkih dana u Laciju.

Prvi samostalni posao bio je na klupi Bolonje, a zanimljivo da je, ispostaviće se, poslednji trenerski posao takođe bio u Bolonji. Između, za ovih 13 godina, Mihajlović je bio i šef struke: Katanije, Fiorentine, Sampdorije, Torina, na papiru, kratko, Sportinga, ali i Milana u kom je otkrio 16.godišnjaka Đanluiđija Donarumu i “lansirao” ga u seniorski tim.

Najveća mu je želja bila da sjedne i na klupu Crvene zvezde. Bio je planiran ove sezone poslije odlaska Dejana Stankovića, ali mu se zdrastveno stanje toliko pogoršalo da je bio prinuđen i klupu Bolonje da napusti u sred polusezone.

LEGENDARNE IZJAVE

U novinarskom svijetu Siniša Mihajlović je bio izuzetno pristupačan i rado se odazivao pozivu različitih medijskih kuća. Mnogim iskrenim izjava mamio je osmjehe širom kontinenta:

“To su neki najteži trenuci u karijeri mi. Napadamo, pritiskamo, krene u kontru Ronaldo (Brazilac), a Nesta i ja sami u odbrani” – o veličini “originalnog” Ronalda i mečevima sa Interom.

“Da, jesam, pljunuo sam Jeremisa. Nešto se bunio i bio je toliko odvratan kao fašisti koje je Bata Živojinović ubijao u filmovima. Morao sam da ga pljunem” – duel sa Njemačkom na Mundijalu 1998.godine.

“Mi u tunelu, na stadionu 100, 110 hiljada navijača. Sve se trese! Buka nestvarna, stičeš utisak da se stadion urušava! Čekamo znak sudije da krenemo da koračamo prema terenu, a ja stojim i pitam se šta mi je ovo sve trebalo? Što ne ostah u Vukovar, mogao sam raditi u fabrici traktora” – o atmosferi prilikom revanša između Crvene zvezde i Bajerna, aprila 1991. godine.

“Sjedimo mi u karantinu. Ja u tom trenutku pričam sa suprugom na telefonu, a on se, kako mi pobjegne pogled, naglo okreće. Ništa, ja nastavljam da pričam, on se opet trzne i ode na terasu. U jednom trenutku se ja sjetim šta je i kažem – Alo bre, ako već pušiš, puši kao gospodin uz piće, a ne kao šibicar” – o Dekiju Stankoviću koji je stideći se da ga Siniša ne vidi krišom pušio u sobi.

Nek’ mu je vječna slava!