Željko Obradović #1 – The Game Changer

Iako se svijet u globalu trudi da se sve oko nas operacionalizuje, da se sve svede na formulu i na ekonomiju, čovjek je i dalje ostao onaj najvažniji faktor koji svojom intuicijom pravi razliku i koji probija sve realne i imaginarne limite. Jedan eklatantan primjer moći zakopčane u čovjeku je , čovjek sa mnogo epiteta, a malo prostora za polemiku. Gospodar prstenova, The Game Changer, faktor uspjeha, lider i pobjednik, neko ko je u stanju da pobere ovacije i aplauze u svakoj dvorani u koju kroči na tom buretu baruta koje se zove Balkan. Pitanje koje leži u osnovi, ono na koje se možda i ne može dati najbolji odgovor, jeste zašto je on tako veliki???

Put karijere Željka Obradovića je sve samo ne tipičan, i uvijek sa sobom je (do)nosio neobične rezultate. Dijete odraslo u gradu košarke kakav je Čačak se brzo profilisalo u vrsnog plejmejkera, šutera, koji je u tom igračkom dijelu stigao čak i do titule kapitena reprezentacije Jugoslavije. Ima olimpijsko srebro iz Seula 1988. i Svjetsko zlato iz Buenos Airesa iz 1990. Njegova igračka karijera je stala tamo gdje ne bi ničija, na pripremama seniorske reprezentacije Jugoslavije, kada ga je Dragan Kićanović pozvao da postane trener beogradskog Partizana. Upravo Dragan Kićanović, Dušan Ivković i profesor Aleksandar Nikolić su ključne figure u trenerskom odrastanju Željka Obradovića.

U Partizanu je počelo sve, ali Željko Obradović nije bio od onih koji su vjerovali u proces i kojima je trebalo vremena. Zbog toga je on unikatan. On je rezultat stvorio odmah. U sezoni 1991/92, popeo je Partizana na krov Evrope, onom čuvenom trojkom Saše Đorđevića na isteku vremena u finalnom meču. Prije jeste, ali poslije toga, nijedan klub sa Balkana nije ponovio sličan uspjeh. Iz Partizana se seli u Huventud (1993/94) i uspjeh dolazi odmah, ponovo u vidu osvajanja Evrolige. Već u sledećoj sezoni (1994/95), novi-stari podvig, samo što je ovoga puta titula prvaka Evrope pripada Real Madridu. Tako je Željko osvojio tri puta klupsko prvenstvo Evrope, u četiri sezone, sa tri različita kluba. Jednom riječju – nezabilježeno.

Jedina adresa gdje nije bio prvak Evrope je Beneton (iako tamo jeste osvojio Kup Rajmonda Saporte), a to je bila uvertira za najveću košarkašku buru u istoriji Evrolige. Čak pet titula prvaka Evrope sa grčkim Panatinaikosom. Vrlo je moćno kada pojedinac osvoji toliko titula prvaka Evrope, da je potpuno periferan podatak da je sa ”Zelenima” iz Atine osvojio 11 nacionalnih prvenstava i 7 domaćih kupova, a sve u konkurenciji velikana kakvi su bili Olimpijakos, AEK, Aris, PAOK. Sjajan niz nastavio je i u turskom Fenerbahčeu, sa 4 domaće titule i ponovo osvojenom Evroligom u sezoni 2016/17. To je za sada, njegova poslednja, ujedno deveta titula. Sa reprezentacijom Jugoslavije ima 2 zlata sa prvenstava Evrope i jednu bronzu, svjetsko zlato iz Atine i srebro iz Atlante, sa OI.

Nakon par godina pauze, Željko Obradović se vratio na ”mjesto zločina”, u Beograd, u Partizan. Klub je bio u fazi koja ja daleko od željene, miljama daleko od najvećeg rivala Crvene Zvezde i izgledalo je da je vrlo teško približiti im se, kako po budžetu, tako i po igri, što se jasno reflektuje i na nivou rezultata. Ono što Željko sa sobom nosi nijesu samo kvalitet i znanje. Prije svega vjera, koja okuplja ljude, koja privlači ulaganja, na čijim krilima se prave mahovi koji se pretvaraju u rezultate. Kada je Željko tu, tu su i ambicije, tu su i sponzori, tu su i legende kluba, a najvažnije od svega, svi igrači gladni napretka su željni da dođu i da rade sa najtrofejnijim evropskim trenerom u košarci svih vremena.

Kakvi su epilozi sistema koji gravitira oko Željka se jasno pokazalo u prethodnoj sezoni. Partizan je postao ekipa koja ne samo da može ravnopravno igrati sa svima, već ekipa koja može pobijediti svakog. Uz malo sreće, ovo je mogla biti sezona u kojoj bi došla Željkova evropska – ”La decima”. Prva naredna šansa dolazi već kroz koji mjesec.